Pierwsze Grand Prix Monako odbyło się w roku 1929 dzięki poparciu ówczesnego władcy księstwa, Ludwika II. Tor cechuje się tym, że umiejętności kierowcy pozwalają tutaj przezwyciężyć braki samochodu, co udowodnił Ayrton Senna sześcioma zwycięstwami w latach 1987-1993. Ciasny, uliczny tor praktycznie uniemożliwia manewr wyprzedzania o ile zawodnik z przodu nie popełni wyraźnego błędu. Tor ten był świadkiem niejednej niespodzianki na przestrzeni lat, zwłaszcza z udziałem francuskich kierowców. Jean-Pierre Beltoise odniósł tu swoje jedyne zwycięstwo, podczas deszczowego wyścigu w roku 1972. Olivier Panis wygrał pamiętne GP Monako w roku 1996, startując ze środka stawki w samochodzie teamu Ligier. Tor był też miejscem tragicznej śmierci Lorenzo Bandiniego, który zginął w wypadku na szykanie w roku 1967. Podstawowy układ toru pozostał praktycznie niezmieniony od roku 1929, choć zwężono niektóre zakręty, by ograniczyć osiągane prędkości. W 1973 roku pod hotelem “Loews” zbudowano tunel, by telewidzowie mogli się cieszyć spektakularnym widokiem. Wciąż istnieją obawy o bezpieczeństwo na torze, a jego zaplecze wyraźnie odstaje od standardów na innych torach Formuły 1. Kierownictwo F1 jest jednak skłonne do przymknięcia oka na niektóre rzeczy w tej sprawie, a GP Monako pozostaje pewnym punktem w kalendarzu Formuły 1.